In het heilig Sacrament van de Eucharistie is " waarachtig, werkelijk en substantieel aanwezig het Lichaam en het Bloed van onze Heer Jezus Christus tezamen met zijn ziel en zijn godheid. Zo bevatten zij de hele Christus " (Concilie van Trente).

Emmanuel dat betekent God is met ons. Maar niemand heeft ooit God gezien. Er wordt vaak gesproken over de verborgen God. Of God is ver weg in de Hemel. Op dit punt kan men dus in twijfel vervallen, hoe kan God dan met ons zijn? God is niet alleen aanwezig diep in ons hart, soms dieper dan waar wij zelf kunnen kijken, Hij is er werkelijk, in het hart van onze wereld, midden in ons leven. Hij is daar op veel verschillende wijzen, voor iedereen.

Maar natuurlijk is God heel bijzonder aanwezig in de heilige Mis op het ogenblik waarop Christus door de mond van de priester spreekt: " Dit is mijn Lichaam; " " Dit is mijn Bloed." Op dat moment van de consecratie is Jezus aanwezig, werkelijk aanwezig. Al sinds bijna tweeduizend jaar hernieuwt zich dit wonder zonder ophouden.

De Eucharistie staat in het hart van ons geloof, want de Eucharistie stelt het verlossingsmysterie voor ons tegenwoordig, d.w.z. Christus' dood aan het Kruis en ze geeft ons de genade daarvan. Helaas lopen we er echter zo vaak aan voorbij, zonder de grootheid van de Eucharistie te beseffen.

Onze aandacht gaat vaak niet verder dan wat we zien: een kleine witte hostie. We vergeten dan echter te kijken met die andere blik. En wie dat wel doet, degene die deze werkelijkheid ontdekt die zichtbaar is voor de ogen van het hart, wie dus van binnen mag proeven van dit mysterie, diens hele leven wordt anders. Het leven van de mens wordt door de viering van de Eucharistie nieuw gemaakt.

Onze zintuigen zullen misschien niet zo snel iets merken van deze verandering, maar ons geloof ervaart bij iedere Mis deze geestelijke aardverschuiving, die zo werkelijk is dat hij de grondvesten van ons hart schokt. Wat een oneindig verschil is er dus tussen wat onze ogen zien en ons geloof gelooft.

Dit is een diep mysterie, een werkelijk groot mysterie van ons geloof, van een God die zich tot leven schenkend brood maakt en ons zo nabij is. Jammer genoeg gaan velen voorbij aan dit mysterie en zien dus alleen maar die kleine witte hostie. Er is in onze tijd behoefte aan opvoeding in hernieuwd geloof. Dat is waar de Gemeenschap van de Zuivere Harten ook voor staat en de mensen daarbij een helpende hand wil bieden.

Voor het geloof is niet alleen maar een veranderlijke instemming nodig met de waarheden over God.

Geloof is een daad waardoor ik mij met mijn hart toevertrouw aan God, als aan een Vader die mij bemint.

Wat is daar voor nodig? Een ontmoeting met God in Jezus Christus, zodat mijn leven erin betrokken wordt. Deze ontmoetingen met God vinden natuurlijk vooral plaats in het gebed, in het liturgisch gebed waar we samen met andere gelovigen ons geloof vieren, maar ook in het persoonlijk gebed, waar we met God alleen zijn. Een levend geloof is dus nodig.

De Sacramenten zijn nodig, catechese, onderricht en geloofsverkondiging. Wanneer het levendig geloof bij mensen ontbreekt dan zien we wat er gebeurt, kijk maar om ons heen, mensen vallen van hun geloof af, ze glijden er min of meer bewust uit weg. Geloofsafval of geloofscrisis ontstaan niet door een gebrek aan geloofskennis en ook niet door het loslaten van de geloofspraktijk, maar door het aflaten van de geloofservaring, onder andere dus door het nalaten van het (inwendig) gebed. Er is onderzoek gedaan naar verschillende levenssituaties: de gelovigen die blijven bidden, houden vol in moeilijkheden. Hun liefde groeit tegen de verdrukking van de omstandigheden in, want in het gebed hebben zij een ontmoeting met de levende God zelf. Door en in het gebed ontvangen zij bovenmenselijke kracht en licht in de duisternis van hun levenssituatie. God heeft immer beloofd, dat Hij met ons zal zijn tot aan het einde van de wereld.

Dus waar kunnen wij, naast het gebed, die Godservaring beter zoeken dan in het Sacrament van de Eucharistie en in de Eucharistische aanbidding?

Daar gaat Jezus ons voor met zijn liefde tot het uiterste. In de Eucharistie schijnt Jezus als het licht van de wereld in de gloed van de bron. Jezus heeft gezegd dat hij het vuur op aarde is komen brengen. Daar in de Eucharistie is de hele gloed van zijn liefdesvuur aanwezig. In ons biddend liefdevol beschouwen van onze God in de hostie komen wij werkelijk tot een ervaring van eenheid waarin wij helemaal opgaan in Hem en Hij in ons. Hij is dus een onuitputtelijke bron voor ons geestelijk leven. Zoals de heilige Johannes Paulus II zegt: " Alles is mogelijk, wanneer het leven van de Kerk bezield gaat worden door een nieuw Eucharistisch tijdperk. Moge de liefde en de aanbidding van Jezus in het heilig Sacrament dus het meest lichtgevende teken van ons geloof zijn!" ( toespraak tot het Eucharistisch Congres, Fortalezza 1980 ).

In de Eucharistie komt de Zoon van God ons dus tegemoet en wil Zich met ons verenigen. " De Eucharistische aanbidding is niets anders dan een natuurlijk uitvloeisel van de Eucharistieviering, die zelf de grootste daad van aanbidding van de Kerk is. Het ontvangen van de Eucharistie is Hém aanbidden die wij ontvangen. Zo alleen worden wij één met Hem en krijgen wij een zekere voorsmaak van de schoonheid van de hemelse liturgie. De aanbidding buiten de heilige Mis verlengt en intensiveert wat in de liturgieviering zelf gebeurt; alleen in aanbidding kan een diep en waarachtig ontvangen rijpen. Juist in deze allerpersoonlijkste ontmoeting met de Heer rijpt dan ook de sociale zending die de grenzen wil openscheuren die ons van elkaar scheiden " ( Paus Benedictus XVI, SC 66, 2007 ).

Zijn voorganger, de heilige paus Johannes Paulus II zei het al in zijn encykliek Redemptoris Hominis: " In de Kerk moet iedereen, maar vooral de bisschoppen en priesters ervoor zorgen, dat dit Sacrament van Liefde in het hart staat van het leven van het volk van God, opdat alle uitingen van de verering die eraan verschuldigd zijn zo gehandeld wordt, dat aan Christus "liefde om liefde" geschonken wordt en Hij werkelijk het leven wordt van onze zielen " (RH 20 ).

De tijd, dierbare broeders en zusters, is dus gekomen om ons geloof in de Eucharistie te doen opleven. Het zo vaak mogelijk, liefst dagelijks, aanbidden van Jezus in het Allerheiligst Sacrament zijn dus ook belangrijke pijlers van ons geestelijk leven. Hierdoor krijgt ons ( geestelijk ) leven een impuls, een inspiratie, een kracht die wij nodig hebben om ons staande te houden in het leven van alle dag.

De gemeenschap zal ook voorgaan in de Eucharistische aanbidding, en wij vragen van onze leden ook om zoveel als mogelijk tijd vrij te maken voor de aanbidding van onze Heer in de Eucharistie.